De naam van het project: 'Alles is nieuw, tijdloos de taal van het speelse kind' kwam in mij op nadat ik het volgende vers van Huub Oosterhuis had gelezen.
Voor de Zevende Dag
Wek mijn zachtheid weer.
Geef mij terug de ogen
van een kind.
Dat ik zie wat is.
En mij toevertrouw.
En het licht niet haat.
Na alle dadendrang
in rust en mijzelf gewaar
ontvouwt zich onbevangen open
de zin van mijn bestaan.
En omhels wat ik niet kon
uit mededogen voor de ander.
Dit is mijn interpretatie van bovenstaand gedicht van Huub Oosterhuis en de reden waarom ik koos voor het speelse kind, het kind in ons, of wel het authentieke zelf. Een spelend kind kan nog bevangen zijn, het speelse kind is onbevangen, open en blij. Tijdloos de tijd overstijgend in het hier en nu.
'Een Kind is nieuwsgierig , probeert alles uit en wil zich verbinden met zijn omgeving. Wees nieuwsgierig als een onbevangen en ontvankelijk Kind en ontdek wat al jouw rollen je gebracht hebben en of die je nog dienen. Je positieve en nieuwsgierige krachten inzetten is samenwerken met Scheppingskracht, een expanderende nieuwe Liefde'.
'Zet je Scheppingskrachten in en speel met alle rollen zonder de vermommingen om een betere indruk te maken op de mensen om je heen. Zie zonder oordeel dat je voortdurend heen en weer schommelt tussen voorwaardelijk én onvoorwaardelijk Zijn. Speel het spel om je hart wijder te openen voor ware dienstbaarheid en naastenliefde: een beetje transparanter worden voor elkaar door het blijvende stille werken aan onszelf'.
Lex Kieliem
